16 Mayıs 2011 Pazartesi

Kendine İyi Davran

14.03.2011 İstanbul

Eskilerden tanıdığım biri, neden bu lafı vedalaşırken kullandığımı sormuştu. “Kendine iyi davran…” O an, anlamını bilmiyordum. Sadece popülerdi. Herkes kullanıyordu. Aklıma nereden geldiyse söyleyivermiştim…

Arkadaşımın yanından ayrıldıktan sonra, aldı beni bir düşünce. Neden bu lafı kullanmıştım ki; “Hoşça kal” de, “allahaısmarladık” fena değil… ya da “bay bay” olabilirken, neden “Kendine iyi davran?..”

Anlam mı katmıştım kendime? Ne olmuştu? Bir arpa boyu yol mu kat etmiştim? Hayır. Üstüne üstlük bir de ukala damgası yemiştim.

Ne var ki zaman içinde bana tiksinti veren o cümlenin aslında çok şey ifade ettiğini fark ettim. Çünkü gerçekte kendime iyi davranmıyordum…

Hayatım tam bir düzensizlik içindeydi. Oysa ben çok eğleniyordum. “Ölünce bol bol uyuyacağım” mantık harikası (!) düşünce ile günde 3-4 saat uyuyordum.

Beni bilenler bilir. Fevkalade iyi yemek yaparım. Sofrada mutlaka sağlığa tehdit unsuru taşıyan gıdalar mevcuttur. Tabi bunca meze, yemek kuru kuru yenmez. İyi müzik ile alkollü içecek sofranın aslında en önemli olmazsa olmazıdır.

Hafta sonları tam bir kopuştur. Gündüz rakılamaları, “yaz geldi haydi havuz kenarında Tekila+bira” kombinasyonları ve akabinde akşam yemeği illa ki; mangal… Gece yarıları sahile inip damarlarımda kalan son kan damlalarını da alkol ile doldurup, o kafa ile ayın yansımasına doğru yüzmeler…

İş mi? Orası ayrı bir çılgınlık. Devamlı seyahat. Bir dönem havaalanı çalışanları ile kanka olmuştum. İkinci güvenlik çıkışında polis GPT taraması yaparken. “baba sen geç, seni bildik biz” diye takılmıştı. Hatta sorarım; Havaalanındaki kafenin garsonuna bile “her zamankinden” deme şansı, kaçımıza nail olur? Aslında diyebilirsiniz ama kaçınıza, istediğiniz sipariş gelir? A unutmadan! İşin en havalı tarafı da hosteslerin sizi tanıyor olmasıdır. İsmen hitap edilmeseniz de daha bilindik davranmaları, feci keyif verir adama…

İyi de ev hayatını nasıldı bu adamın? diyenlere işte cevap; Boşandım!

Ve biri bu hızlı gidişata dur dedi. 37 yaşımda bir kalp krizi ile ilk tokadımı yedim. Ciddi diyetler. Alkol ve sigaradan uzaklaşmalar. Spor ile birlikte kendime iyi davranmaya başladım.
Ancak bu kez de, sanki çok düzgün olan içsel yapımın, “bu yaşta, bu olay benim başıma nasıl gelir?” diyerek daha da bozulduğunu gördüm. E ne ekersen onu biçiyorsun hayatta. Çok geçmeden de eski hayatıma, eskisinden daha fazla kendime kötü davranarak geri döndüm.

Üstelik bana “kendine iyi davran” diyenler de sinir olarak...

Hep şunu derler; “Zararlı olan her şey, keyif verir” Çok doğru. Bana göre olan mutlu ve özgür yaşamıma devam ettim. Ama yaş ilerlerken, yaşımın yirmi sene öncesinden gelen aklımda, büyümeye ve olgunlaşmaya başlamıştı. Vücut artık bazı şeyleri kaldıramıyordu. Sevdiğim her şey, beni yavaş yavaş terk etmeye başlamıştı. Çok yemek, alkol ve sigara, uykusuzluk artık benim de hissedebileceğim boyutlarda rahatsızlık vermeye başlamıştı.

Sonunda karaciğer, kalp gibi organlarım bana küstü. Şeker denilen bu güne kadar bakkaldaki şeker sandığım illet hastalık, yavaş yavaş yanıma kadar sokuldu.

Durdum ve kendime iyi davranmaya karar verdim.

Neden mi?
Hayat arkadaşımı daha uzun sevebilmek için.
Arkadaşlarım ile bu dünyada daha güzel ve kaliteli zaman geçirmek için.
Daha fazla motora binip, güneşin daha çok yüzüme vurması için.
Daha uzun süre havayı koklayabilmek, iki yudum çay içtikten sonra “ne olacak bu memleketin hali?” muhabbetine devam edebilmek için.

Kendinize iyi davranın…

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder