En keyif aldığım şey radyo dinlemekti. Daha ilkokula başlamamıştım. Güneydoğuda bir kasabanın küf kokulu lojman dairesinde oyun oynarken, bangır bangır çalardı radyo. Annemin soğan kokan eli ve “Nihansın didede” eseri… Unutulmaz!
Genelde masa altında küçük bir iki araba ile anlamsız oyunlarım vardı. Ne oynardım? Konusunu hala hatırlamam… Ama radyonun sanat müziği şarkılarını o yaşta ezberlemiştim. Bir de “Arkası Yarın” diye radyo tiyatroları vardı ki, özellikle bisküviyi çayda eritip yutarken dinlemenin keyfi hiçbir şeyde olmazdı.
Çok keyifliydi çok… O yıllarda bir de adını hatırlamadığım ama birkaç çocuğa güzel öğütler veren “Eşref Amca” adında bir dedenin programı olurdu. O öğütler sayesinde kimseye vurmadım. Kimseyi incitmedim. Kimsenin gırtlağını sıkmadım.
Güzel günlerdi…
Babam bir gün eve elinde koskocaman bir kutu ile geldi. Adı televizyondu. Dedem İstanbul’dan yollamıştı. O gece anten ayarlamakla geçti… Yakalayabildiğimiz tek kanal vardı o da Arap televizyonuydu. Hiçbir şey anlamadan baktık ekrana. Sonra da vazgeçtik bakmaktan. Radyo yine baş tacımız oluverdi.
Evin bir köşesinde televizyon siyah ve beyaz kalıverdi…
Kıbrıs savaşı sonrası bizim için İstanbul günleri başladı. O vakit eski evin dantelli atıl televizyonu, yeni evin baş köşesine kurulmuştu. Üstelik Türkçe… Sabah başlayan programlar, akşam istiklal marşı okunana kadar sürerdi. Ben gece illa ki ayakta hazır ol vaziyetinde, bağıra bağıra televizyon ile birlikte istiklal marşımızı söylediğimi hatırlarım.
Ne seyrederdik. Küçük Ev… Laura canım benim ne iyi kızdın sen. Pollyanna sonrası, sevgi yumağım benim… Taş devri… Tom ve Jerry… ve niceleri…
Ne verdi bize? Kardeşlik, dostluk, arkadaşlık, doğruluk, dürüstlük, acıma ve aklıma gelmeyen onlarca erdem…
Dizi kavramı tek kanalda gayet iyi gidiyordu. Küçük Ağa en sevdiğim diziydi. Çetin Tekindor’u tanıdım, Sevdim. Çalı kuşu vardı. 3-5 bölümdü hani, sapıtmamış Müjde Ar’lı Kenan Kalavlı siyah ve beyaz sadeliğindeydi. Zararsız ve toplumsal mesajlardı.
Ama o Dallas başladı ya, mertlik işte o an bozuldu. O dizide sahtekarlığı, yalanı, aldatmayı, riyayı vöe erotizmi öğrendik. Belki biliyorduk bu zaafları ama dizi sonrası bunları yapabilecek cesareti elde ettik. Neticesinde Ceyar yapıyor ve işin içinden sıyrılabiliyordu. Herkes böyle olacağını sandı ve o gün ülkemde kimi insanların davranış bozuklukları baş gösterdi.
Bugün ne oldu da oldu. Aynı Amerikan aileleri gibi olduk. Aptal kutusu içinden çıkan her şeyi beğendik.
Şiddet ister olduk. Bir çocuğun annesinden koparılmasını, bir kızın tecavüzünü seyretmekten kendimizi alamaz olduk. Daha lise talebesi veletlerin entrikalarını hayranlıkla seyrettik. İşin kötüsü arkadaş, eş, dost ziyaretlerini bile dizilere göre düzenler olduk.
Belki de emperyalist güçlerin istediği kıvama geldik. Öldüren, kan döken, söven, konuşması anlaşılmayan ve de inanılmaz abartılan hayatların hayalcileri olduk.
Önümüze her konulanı yer olduk.
Doğrusu bu mu peki? Önümüze her konulanı yiyecek miyiz? Ne zaman bunları bir kenara bırakıp hayatın gerçekleri ile yüzleşeceğiz? Ne zaman bilinçleneceğiz? Ne zaman benim dizim diyerek eşimizi kırmayı çocuklarımızı üzmeyi bırakacağız? Ne zaman???
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder